Eerste adres, als baby met pa en ma op een zolder etage in de d’ Aumariestraat te Scheveningen….
Via, eerst een poosje Landzijde bij Opa en Oma Roos in huis, een etage op de Regentesselaan, en een bouwvallig huisje naast een varkensstal op de Madepolderweg te Monster kwamen wij in een echt eigen huis terecht. Vlaardingen, de Röntgenstraat. Hier werd in 1971, Alan is dan 2 jaar, Alan ’s broer Maurice geboren. In 1973 gaat gezin Roos, naar Stadskanaal verhuizen.
Alan en Maurice zijn bijna niet meer verstaan, spreken bijna plat Gronings, dus snel weer wegwezen. In 1976 terug naar Den Haag.
Wij komen terecht op de Heliotrooplaan in Kijkduin, hier wordt in 1979 Alan’s zusje Cynthia geboren. Alan inmiddels 10 jaar, een voorbeeldig ventje op de lagere school, rustig, precies en netjes voor die leeftijd.
Het huisje wordt te klein, een nieuw adres, een groter huis, Duke Ellingtonstraat te Loosduinen (Den Haag).
Hier groeit hij verder op, goeie tijden, slechte tijden maken wij mee. Doch met z’n allen, steeds elkander steunend, ook de kinderen onderling, als wij het niet meer weten, komen wij er steeds weer uit. Alan volgt een horeca opleiding aan de Francios Vatel school. Alan krijgt verkering met z’n eerste meisje Virna, heel lang gaat dat goed en gezellig. Tot op zekere dag en dan is de liefde over, zullen we maar zeggen. Alan moet in militaire dienst, komt terecht bij van Heutz. Alan ontmoet een nieuwe vriendin Sara, een aardige meid, spontaan, gezellig, maar helaas ook deze relatie loopt op de klippen. In deze periode heeft Alan het erg moeilijk. Maar hij komt eruit samen met ons.
Alan maakt een start in het uitvaartwezen, hij begint als drager/ losse chauffeur bij de fa. Henning. Binnen korte tijd krijgt hij een vaste baan als, chauffeur/ algemeen medewerker bij deze firma. Hij heeft het erg naar z’n zin. Alles gaat weer goed, hij ontmoet Yvon, zij gaan samenwonen. Na verloop van tijd volgt weer een dip periode, gelukkig een hele korte en met behulp van maatschappelijk werk HTM komen wij er weer uit. Het gaat hem voor de wind, thuis, op z’n werk. Alan en Yvon bouwen samen iets moois op, ze kopen een mooi huis, lekker dicht bij ons in de buurt. Alan heeft altijd gezegd, nooit kinderen te willen, omdat deze wereld hen niets te bieden heeft. Toch stichten zij een soort gezinnetje, samen met de 2 poezen Kwik en Flupke, en later de 2 honden Bram en Chiel. Zonder kinderen toch een drukke boel en regelmatig oppas beurten voor pa en ma. Alan wordt uitvaartleider, promotie dus, auto en telefoon van de zaak en salarisverhoging.
Alan doet het perfect, dat zeggen alle collega’s, werkgever en ook vele klanten (zie brieven). Een gevoel van trots gaat door je heen als je hem voor een statie ziet lopen of bezig ziet, tijdens een uitvaart. Alan heeft het gemaakt, doet het uitstekend dankzij z’n eigen vredelievende, respectvolle, rustige en begripvolle karakter.
Ontvangen brieven
Op 14 augustus 2002, 27 maanden na de dood van Alan hebben wij een aantal door ons ontvangen brieven van ( voor ons onbekende) mensen, cliënten van de fa. Henning waar Alan werkzaam was als uitvaartverzorger, op deze website van toegevoegd. Deze brieven, de vele andere uitingen en blijken van medeleven, waren toen en zijn nog steeds een grote steun voor ons op donkere dagen.
Geachte familie Roos en collega’s firma Henning,
Mijn welgemeende medeleven gaat naar u uit. Wijzelf moesten vorig jaar als familie eveneens plotseling een 31-jarige verliezen en kennen derhalve de pijn en machteloosheid zelf. Uw Alan leerde wij in december j.l. kennen toen hij de begrafenis van onze moeder regelde. Ik heb toen enorme bewondering en respect voor hem gekregen, gezien zijn liefdevolle omgang met zijn (wij) cliënten, mede daardoor is onze herinnering aan haar begrafenis een waardige en respectvolle herinnering. Ik en mijn familie wensen u, dat de leegte die hij achterlaat vervuld wordt met de troost dat U zo’n geweldige zoon, man, broer en collega hebt gekend.
U oprecht sterkte wensend,…………………., ……………………….., ……………………….
Volgende maand zal het drie jaar geleden zijn, dat Alan mijn zoon, dochter en mij begeleid heeft bij het overlijden van mijn man. De wijze waarop Alan dit heeft gedaan, maakte op ons een diepe onuitwisbare indruk, tevens omdat Alan nog zo jong was. Dit alles heeft de rouwverwerking voor ons verlicht. Voor mij was het of ik er die periode een tweede zoon bij had gekregen. U zult zich allen de schok kunnen voorstellen, die afgelopen week over ons heen kwam. Mensen kunnen het waarom niet bevatten. Er schijnt een hogere macht te bestaan die vindt, dat Alan zijn taak op aarde, welke met zeer veel liefde en wilskracht vervuld is, heeft volbracht. Nu wacht de plaats, die Alan heeft verdiend, in een nieuwe wereld. Als men hieraan denkt, zult u allen zeker de steun en kracht ontvangen om u door deze moeilijke periode te slaan. Van harte wens ik u, als vriendin en nabestaanden, veel sterkte. Nooit zal ik Alan vergeten, hij was iemand waarvan ik ware kracht heb ontvangen. ……………….
Via dit kaartje willen wij alle familie en collega’s van Alan heel veel kracht en sterkte toewensen. Alan was een groot voorbeeld voor ons allen in het begeleiden en steunen van nabestaanden. Het respect voor de overledene en nabestaanden. Hij was een jongen met het hart op de juiste plaats. Geschokt en geheel ontdaan waren wij dan ook bij op het nieuws te horen dat Alan op zo’n brute wijze uit ons midden is genomen. Tijdens het overlijden van onze moeder hebben wij Alan leren kennen. Hij heeft ons toen zo goed begeleid en bijgestaan dat wij hem daar heel erg dankbaar voor blijven. In onze gedachte blijft Alan voortleven. Nogmaals heel veel kracht toegewenst door……………….en……………………
Op 14 maart 2000 verzorgde Alan Roos op voortreffelijke wijze de laatste tocht van onze zuster en schoonzuster. Wij zijn geschokt dat zo’n bijzondere persoonlijkheid dit is aangedaan. Zijn voorgaan in de stoet blijft ons voor altijd bij. Met medeleven…………..
Erg geschokt zijn wij door het overlijden van Alan. Wij hebben hem in 1999 leren kennen na het overlijden van mijn moeder in Egypte. Toen mijn vader 1 januari ook overleed hebben wij dan ook specifiek naar Alan gevraagd. Hij was zijn verjaardag aan het vieren in Valkenburg. Hij was zo begripvol, zo meelevend, mijn vader mocht hem erg graag. Hoewel wij Alan alleen kennen via zijn werk is het voor ons onbegrijpelijk dat op zo’n manier een einde aan zijn jonge leven is gekomen. Wij waren allemaal van slag toen wij het hoorde. Hij heeft ons erg gesteund na het overlijden van mijn ouders. Woorden schieten tekort ik wens u allen heel veel sterkte bij dit grote verlies……………………
De dagen na zijn dood vinden familie en vrienden troost bij elkaar bij de plek des onheils. Iedereen die Alan kende wist dat er geen centje kwaad in die jongen zat. Alan is weggerukt uit een hele hechte familie en vriendengroep. De pijn en verdriet zijn voor hen niet te beschrijven. Ook de overige inwoners van Loosduinen begrijpen niets van deze moord zo vlak bij hun huis en uit verontwaardiging en medeleven ontstaat snel een bloemenzee op de plek waar de twee lichamen zijn gevonden in de vroege morgen van 14 mei.
Iedereen is het er over eens dat dit niet weer mag gebeuren. Daags na de emotionele crematie van Alan volgt ook in Loosduinen een stille tocht ter nagedachtenis aan Alan en Daan en uit afschuw van het opkomende zinloze geweld. Dit mag niet meer gebeuren, niet in Loosduinen, niet in Nederland en niet in de rest van de wereld. De landelijke en lokale politiek wordt gevraagd om hun dit initiatief te steunen maar laten verstek gaan. In de wandelgangen van het Atrium werd gefluisterd dat ‘in het belang van het onderzoek’de reden was. Ze hadden niet een uurtje van hun vrije tijd over om de familie te steunen bij het verdriet van deze door zinloos geweld omgekomen jongens. Ze hadden geen tijd om te strijden tegen zinloos geweld. Niet belangrijk genoeg?
De landelijke en lokale media waren wel in grote getale aanwezig en voelen zich wel betrokken bij de onrust die in Loosduinen is ontstaan en zetten zich wel in tegen de strijd tegen Zinloos Geweld.
Na enkele dagen heeft de politie geen enkel verband kunnen ontdekken met een eventuele criminele achtergrond. Alles wijst op zinloos geweld. Zinloos geweld wat een einde maakte aan het leven van twee jonge jongens, Alan en Daan. De politiek laat zich tot op vandaag de dag niet horen en niet zien. De politie is nog steeds bezig met het onderzoek maar zelfs na een uitzending van Opsporing Verzocht staan ze nog voor een raadsel. De moordenaars lopen dus nog steeds vrij rond en dat maakt me angstig, dat houdt me bezig. Ik heb een lieve vrouw en twee lieve kinderen. Ik woon in Loosduinen omdat ik hier de rust vind om mijn kinderen hier op te laten groeien in een vredige omgeving. Nu weet mijn zoon dat een vriend van zijn vader is doodgeschoten. Elke keer als we langs de plek des onheils lopen blijft hij in gedachten verzonken stilstaan. Hij kijkt naar de bloemen, kijkt naar de foto’s en leest de teksten. Wat kan ik hem nog bieden in dit leven. Kan ik hem nog op laten groeien zonder in aanraking te laten komen met moordenaars en andere figuren die zinloos mensen in elkaar slaan of verkrachten. Waar in de wereld moet ik naartoe met mijn gezin om hieraan te ontkomen. Jarenlang was ik er van overtuigd dat ik de juiste plaats hiervoor had gevonden: Loosduinen. Nu ben ik bang om vanuit Houtwijk naar mijn voetbalclubje in Madestein te gaan op de fiets. Bang dat ook mijn kinderen en mijn vrouw bezoek krijgen van de politie omdat ik ben vermoord om niets. Zinloos geweld is nu onderdeel van ons leven geworden. Alan en Daan zijn er niet meer. In hun plaats had ik er niet meer kunnen zijn. JA, zelfs u had dit kunnen gebeuren. Zinloos geweld is helaas niet afhankelijk van tijd, dag, plaats, geslacht of uiterlijk. Wilco Eckhardt.
Het was koud, erg koud, en de ergste kou was dat een ieder in die kou stond en niet omdat de wind zo sneed maar koud omdat de deuren van het Binnenhof dicht bleven.
Waar waren zij? De vertegenwoordigers? Waren zij elders aan het werk?
Ik vroeg mij af of zij zelf kinderen hadden, of zij begrepen wat er met je leven gebeurt wanneer je kind om wat voor reden dan ook wordt vermoord.
Ik denk niet dat zij weten of kunnen voelen wat dat is.
Lichtjes overal om je heen. Veel, heel veel lichtjes. Maar waarom?
In de huizen van de ouders van Alan en Daan blijft het donker. Hier zal geen vrolijk of gelukkig kerstfeest komen.
Het nieuwe jaar staat voor de deur. Het zal ook geen gelukkig nieuwjaar zijn. En niet alleen voor Martin en Irene….
Ik vraag mij af of die moordenaars een vrolijke kerst zullen hebben… of zij een gelukkig nieuwjaar zullen hebben…
Zullen zij zich in stilte niet afvragen waarom zij dit gedaan hebben. Zijn zij zelf ook geen kinderen van ouders of ouders van kinderen?
Kunnen zij hun ouders en kinderen nog wel recht in de ogen kijken? Hoeveel is er stukgemaakt door het “zinloos geweld”?
Hoe zit deze wereld in godsnaam in elkaar? Ik ben bang dat het alleen maar erger wordt. De agressie neemt alleen maar toe…. en waarom??
Natuurlijk wens ik een ieder een gelukkig kerstfeest, maar ook mijn gevoel van geluk is niet zo als voorgaande jaren.
Een kaart sturen is het minste dat je als mens kunt doen, maar wat zet je op zo’n kaart?
Nooit, nee nooit meer, kun je deze mensen een kaart sturen met de tekst: “een vrolijk kerstfeest en een gelukkig nieuwjaar”, want dat zal er voor deze mensen nooit meer zijn.
Zo’n 30 jaar geleden werd een collega van mij al vermoord.
Waarom? om geld? of gewoon omdat deze moordenaars net even niets anders te doen hadden?
Elke dag vraag ik mij af: Waarom??
Gisteren nog merkte ik hoe snel iemand in staat is een wapen te pakken omdat deze persoon net even anders dacht dan wat er in werkelijkheid aan de hand was.
Praten helpt niet meer, of men neemt hier de moeite niet meer voor.
Heel mooi, maar worden alle wapens wel ingeleverd?
Als praten niet meer helpt hoe moet het dan?
Nee, natuurlijk niet, maar wat wel?
Zij maken zich liever druk om andere, voor hun misschien urgentere, zaken.
Deze mensen zullen door dit leed nooit meer een vrolijke kerst en geen enkel gelukkig nieuwjaar meer kunnen vieren.
Oh ja, de kist met boodschappen is in ontvangst genomen door een vriendelijke man, een volksvertegenwoordiger die zich tussen ons bevond omdat hij tenminste vond dat hij erbij moest zijn, maar wie gaat deze boodschappen lezen? Wie verdiept zich in dit leed en ons verdriet?
Want het is toch niet bij hen gebeurd?……..
2010 Jubileumboek 125 jaar uitvaartverzorging fa. J. Henning
