Op zondag 14 mei 2000 (Moederdag) is Alan Roos samen met Daan de Blok op gruwelijke en laffe wijze om het leven gebracht. Deze zinloze moord heeft plaatsgevonden op de parkeerplaats achter het winkelcentrum in Loosduinen. Na een avondje stappen hebben kogels een einde aan zijn leven gemaakt. Een schok van afschuw volgt in het o, zo rustige en vredige Loosduinen.
Voor zijn vriendin Yvon, zijn moeder Irene, vader Martin, broertje Maurice, zusje Cynthia, Ron, schoonzusje Rekina en zijn vele vrienden is de wereld ingestort. Zij moeten zonder Alan proberen verder te leven zonder antwoord te krijgen op de vraag waarom Alan vermoord moest worden. Een vraag waarvan het antwoord tot op vandaag de dag nog steeds niet gegeven kan worden. Het antwoord wat zo belangrijk is in dit rouwproces.
Het is een zinloze moord. Alan was een standaard jongen. Nee, hij was meer dan dat: een jongen met de juiste normen en waarden. Een jongen die zijn vrouw lief had en zijn familie koesterde. Zijn vrienden konden altijd op zijn hulp en lach rekenen. Zijn werkgever had een zeer trouwe kracht aan hem. Hij hoefde geen villa of een grote auto, hij wilde de armen van Yvon om hem heen en de warmte van zijn naaste familie.
Wat is er met deze jongen gebeurd op 14 mei? Waarom moesten kogels een einde aan dit leven maken? Waarom mocht hij niet trouwen met zijn lieve vriendin en mogelijk een gezinnetje stichten? Waarom moest hij dood op een veel te jonge leeftijd? Op een leeftijd van slechts 31 jaar zou je moeten kunnen zeggen dat hij in de bloei van zijn leven is. Het enige wat nu bloeit zijn de vele vragen en de bloemen op de plek des onheils.
Zijn vrienden, toen verenigd in een voetbalelftal bij S.V. Loosduinen, moeten nu een vriend missen. Een vriend die weliswaar zelf niet zo nodig hoefde te voetballen, maar wel een vriend die er altijd was. Broertje Maurice speelde in dat elftal en vader Martin was, als leider, al jaren lang de stuwende kracht van het elftal. ‘Vrienden voor het leven’ heeft op eens een hele andere betekenis.
Heel Loosduinen toonde medeleven en verdriet. De plek des onheils was in enkele dagen tijd een bloemenzee. Bloemen die de afschuw en onmacht tegen het zinloze geweld moesten symboliseren.
Enkele dagen na de emotionele crematie volgde er een spontane Stille Tocht. Binnen vier dagen tijd gaven ruim 3000 mensen gehoor aan de oproep mee te lopen om steun te betuigen in de strijd tegen zinloos geweld. De pers is ruim vertegenwoordigd maar de politiek laat verstek gaan. Onder het mom van ‘hangende het onderzoek’ konden ze niet een uurtje van hun vrije tijd opofferen in de strijd tegen zinloos geweld. ‘Bang om hun gezicht te verliezen’ werd er in de wandelgangen van het IJspaleis gefluisterd. De familie voelt zich in de steek gelaten door de politiek. Hun steun had zoveel voor ze betekend. Gelukkig zijn de vele overige steunbetuigingen een steun om de ongelijke strijd tegen zinloos geweld en de verwerking van de zinloze dood van Alan door te zetten.
De familie en vele vrienden blijven in groot verdriet achter. Onbeantwoorde vragen vertragen het al o, zo moeilijke en onwezenlijke rouwproces. De plek des onheils is een soort van bedevaartplaats aan het worden. Dagelijks staan er vele mensen stil op het parkeerterrein achter het winkelcentrum Loosduinen. Niet alleen familie en vrienden bezoeken de gedenkstenen, foto’s en bloemen, ook veel andere Loosduiners kunnen er nog steeds niet bij en zoeken rust bij de plek waar op zondag 14 mei 2000 in de vroege ochtend de kogels een einde aan het leven van Alan en Daan maakten.
Zeg nu niet er is niets meer aan te doen. Aan de dood van Alan en Daan is niets meer te doen nee. Maar we moeten waakzaam zijn voor herhaling van deze gebeurtenis. We mogen niet toestaan dat zoiets weer eens gebeurd in ons Loosduinen of daar buiten. Het zinloze geweld mag niet getolereerd worden. De maatschappij en de politiek moeten hier wat aan doen. Steun ons in deze strijd. Uw steun hebben we hard nodig!